Verraders op Drakeneiland

een verhaal van Emma


Samenvatting: Er zijn nieuwe kinderen op drakeneiland. 3 jongens en 3 meisjes. Als Mark een leuk spel organiseert, speelt er iemand vals en word het hele spel verpest. Zo gaat dat ook met de andere spellen. Wie zou het nou kunnen zijn? Heel veel kinderen verdenken die meisjes, want ja, die jongens kunnen het niet gedaan hebben, die zijn toch veel te verlegen. Of toch niet? Als de Koddebeier erachter komt dat de jongens het hebben gedaan schrikt hij heel erg, hij en die jongens waren hele goede vrienden geworden. Hij probeert van alles om te zorgen dat niemand erachter komt. Maar daar door word hij juist verdacht door de kinderen. De nieuwe meisjes hebben het al lang in de gaten maar zij willen niet klikken, dus begint er een rechtszaak tegen de Koddebeier. Als de meisjes uiteindelijk toch spreken wordt iedereen boos op… de nieuwe meisjes! Niemand wil meer met ze praten en de meisjes negeren hun ook gewoon, zij hebben toch elkaar dus waarom hebben zij die andere kinderen nodig?


‘Goed, zij de Schout, ‘wie zijn jullie en wat hebben jullie gedaan?’ een brutaal meisje met blond haar stapte naar voren; ‘ik ben Emma en wij hebben een opvang in brand gestoken, en een paar mensen in het vuur gegooid, maar ja, het was ook zo’n zo’n…’
‘uh… Emma’ een ander meisje stapte naar voren ‘volgens mij mocht je hier niet schelden, tenminste dat had ik ergens gelezen.’ De schout knikte en zei ‘je mag hier wel schelden, maar dan zijn dat de woorden uit het woordenboek van Drakeneiland, die bedenkt Pierre trouwens.’ De Schout keek naar de kinderen, er waren 3 meisjes en 3 jongens. De meisjes waren overduidelijk vriendinnen. Zij waren ook het luidruchtigst van de kinderen, de jongens keken een beetje verlegen rond, terwijl de meisjes giechelend fluisterden. ‘Ik zal jullie een beetje vertellen hoe het hier gaat’. Hij vertelden over van alles. Over de spieën en hoe je die moest verdienen en over de feesten. ‘trouwens, jullie moeten ook werk doen op Drakeneiland om spieën te verdienen. Wat willen jullie doen?’ ‘Ik wil wel kokkin worden, als dat er nog is dan?’ zei Emma. ‘Er is al een bakker, maar een kokkin hebben we nog niet,’ zei de Schout. ‘goed, jij bent dan de Kokkin.’ ‘En ik wil wel Opmaker worden, ik heet trouwens Michelle.’ ‘Opmaker, hoe bedoel je?’ vroeg Wendel. ‘nou, dan maak ik kinderen op voor feestjes bijvoorbeeld. Dan kies ik de kleren uit en doe make-up op, en als mijn make-up op is, dan maak ik het zelf van aarde en zand enzo.’ ‘Enne… ik wil wel met Emma in de keuken werken, ik kan wel Italiaans koken,’ Een ander meisje met bruin haar die een beetje leek op een Italiaans meisje leek, stapte net zo als haar vriendinnen naar voren. ‘Ik ben voor een deel Italiaans.’ De Schout knikte goedkeurend en zei dat het dan geregeld was. Hij keerde zich tot de jongens en een ander meisje leidde hun naar hun huis.

‘Hey Christella, het ging wel goed hè dat koken, vandaag?’ Vroeg Emma. Het was een paar dagen later en de meisjes voelden zich helemaal thuis op Drakeneiland. Emma en Christella hadden pas een paar dagen gewerkt en het ging al best goed. ‘Ja, dat vond ik ook. O ja, Emma ik had gehoord dat Mark een groot spel ging geven, zullen wij meedoen?’ ‘ja, daar heb ik wel zin in.’ Toen mengde ook Michelle zich in het gesprek: ‘Weetje, ik vind wel dat die jongens die met ons op de boot zaten wel erg stil zijn, en altijd kortaf reageren als je iets vraagt.’ Toen gaf Christella weer antwoord: ‘Ach ja, ik let niet zo op ze en ik heb wel wat anders aan mijn hoofd.’ Emma vond ook dat de jongens nogal raar deden en wél met de koddebeier praatten. Uiteindelijk besloten ze te gaan slapen met ieder hun eigen gedachte. Eén ding was zeker; ze zouden zeker meedoen met het spel.

De volgende dag is een warme en zonnige dag en de meeste kinderen zijn rond 11:00 wel in het bos te vinden bij het spel van Mark. Eerst is het nog geroezemoes, maar zodra Mark hijgend aan komt rennen is het gelijk stil. ‘Sorry dat ik zo laat ben maar ik moest nog iets doen.’ Hij telt eerst alle kinderen en zodra hij de drie nieuwe jongens ziet (die trouwens Lars, Dave en Luc heten) betrekt zijn gezicht. Dan wend hij zich tot de rest en legt het spel uit: ‘het spel heet Luisterbos. Je hebt groepjes van 3 die verspreid zijn door het bos. Elk groepje krijgt zijn eigen geluid. Je moet elkaar vinden door het geluid te maken, maar pas op, als iemand anders weet welk geluid bij welke persoon hoort, ben je af. Daarom moet je het ook zo voorzichtig mogelijk doen. Van te voren krijg je niet te horen bij wie je hoort. Het spel duurt tot zonsondergang dus het duurt wel een tijdje. Ik heb paaltjes met rode lintjes rond het stuk bos afgezet, en als je daarbuiten komt, ben je ook af.’ Hij keert zich weer tot de groep, want tijdens het praten was hij zich steeds verder naar het bos gaan omdraaien. ‘zijn er nog vragen?’ Als er geen vragen blijken te zijn, zegt hij: ‘oke, je krijgt 25 minuten om je te verstoppen, maar je moet wel eerst een briefje uit deze mand pakken want daar staat namelijk op welk geluid je hebt.’ Hij van 3 tot 0 en bij 0 roept hij: ‘start!’


Rest van het verhaal:
Als ze dan beginnen met het spel, hebben na 40 minuten pas een paar mensen elkaar gevonden. de jongens doen heel erg vreemd en maken geen enkel geluid. Zíj zien wel kinderen geluid maken maar zeggen er toch niks van. Pas na een tijdje hangen ze een groot opvallend bord op met de geluiden van elk kind. Na een paar minuten zien al een paar kinderen het en na tien minuten weet de hele groep het. Mark is razend en zweert erachter te komen wie dat gedaan heeft. De hele club word ondervraagt maar niemand weet er iets van. De 3 meisjes hebben er wel een idee van, maar houden wijselijk hun mond. Daarna gebeurt het alle keren dat er een spel word bedacht. De stemming op drakeneiland word er niet beter op. Juist slechter! Er worden ruzies gemaakt, iedereen is chagrijnig en sommige kinderen krijgen zelfs bukziekte! De drie meisjes hebben er het meeste last van, want zij weten als enige dat Lars, Dave en Luc het hebben gedaan. Als er een rechtszaak word gehouden denken ze dat de koddebeier het heeft gedaan. De sfeer op Draken eiland word nóg erger en uiteindelijk besluiten de 3 meisjes dat ze het moeten zeggen. Als ze het hebben gezegd, is het een ogenblik muisstil maar dan barst de herrie los. Sommige kinderen geven hun gelijk maar anderen niet. Er ontstaan uiteindelijk 2 groepen op Drakeneiland, de ene is voor Emma, Michelle en Christella, de ander voor Lars, Dave en Luc. De ene groep negeert de andere groep volkomen. Er word zelfs gediscrimineerd! De ene groep kan alleen maar gebak en brood van Renée eten, en de andere heeft meer variatie. Uiteindelijk word het tóch opgelost, en hoe? Dat mag u zelf bedenken!